WHIPLASH - film o Muzyce

Muzyka nie bierze jeńców.

Główną bohaterką filmu jest Muzyka (z tej dużej litery tłumaczyć się nie będę), a dokładnie mówiąc jazz. Jeśli ktoś zechce się nią parać zawodowo i być wirtuozem w swej dziedzinie, musi zostać jej zakładnikiem. Muzyka nie bierze jeńców. To nierówna wojna, a tylko najbardziej zdeterminowani, gotowi do największych poświęceń i wyrzeczeń, rezygnacji z siebie mogą dotrzeć do miejsca, w którym poczują się bezpiecznie.

Muzyka fantastycznie wypełnia film i płynie w nim rytmem niewzruszonej rzeki, która nie zwraca uwagi na to, co dzieje się w fabule. Fantastyczne są półzbliżenia i detale ukazujące części instrumentów, które przy każdym ruchu wyglądają jakby oddychały.

Andrew „I wanna be great” Neiman

19-letni chłopak z pasją (w tej roli Miles Teller) i jasnym planem na przyszłość ZŚP (Zostać Świetnym Perkusistą) zaczyna naukę w Shaffer Conservatory, najlepszej w Stanach szkole muzycznej. W dążeniu do celu jest dość osamotniony, a własny ojciec nie tyle, co nie do końca poważnie traktuje ambicje chłopaka, co ich nie rozumie. Andrew szybko dostaje się do zespołu prowadzonego przez profesora Fletchera. Chłopak jest pioruńsko zdolny, a przy tym z początku bardzo podatny na formowanie, co nauczyciel umiejętnie wykorzystuje. 

„I wanna be great” – tak powie swojej dziewczynie Nicole, a później podejmie kilka ważniejszych, a pewnie zarazem pierwszych, decyzji w swoim życiu. Pasja jest jego motorem napędowym.  

  

Pan od muzyki

W rolę demonicznego profesora Fletchera wciela się absolutnie fenomenalny J.K. Simmons (aktor charakterystyczny – jak ja uwielbiam to określenie). Nauczyciel ma jedną niby prostą zasadę: ćwicz wciąż więcej i więcej i „play the goddamn music!". Jego największą miłością jest Muzyka, co doskonale widać w końcowej cześć filmu, gdy gra na pianinie albo raczej pieszczotliwie dotyka klawiszy. Fletcher jest bezwzględny i wydaje się wiedzieć co robi, kiedy wręcz torturuje muzyków z własnego zespołu.

Mistrzowskie gesty i mimika aktora są nie do niezauważenia. Kończąca film scena, gdy stoi w świetle reflektorów, a na jego twarzy przemykają emocje jest moim zdaniem jedną z najlepszych w całej produkcji.

Powiem krótko: ten film jest RE-WE-LA-CYJ-NY!!

A dziś przyśni mi się chyba zawieszona w powietrzu ręka profesora Fletchera, który płynnym ruchem da znać, że można zacząć grać … J.K. Simmons – wygrajże Pan tego Oscara!!

Trailer:

METRYCZKA:

Scenariusz i reżyseria: Damien Chazelle
Zdjęcia: Sharone Meir
Muzyka: Justin Hurwitz